Εδώ, όπου οι στεναγμοί υφαίνονται σε μελωδίες, ξετυλίγεται ένας έρωτας πέρα από τα λόγια. Η Άννα, αθέατη φλόγα, ανάβει στίχους που κυλούν σαν ποταμοί ψυχής, εκφράσεις λαχτάρας, πόνου, ελπίδας, εκεί όπου οι συνηθισμένες φράσεις σβήνουν. Κάθε τραγούδι γίνεται γέφυρα στο ανείπωτο, πρόσκληση να αναδυθεί ο εσωτερικός ρυθμός, να μεταμορφωθούν τα βάθη σε ήχους έμπνευσης. Ο έρωτας, καθολικός ψίθυρος, ξυπνά στεναγμούς και καλεί σε ύμνο για ότι φλογίζει την καρδιά.
Και τώρα, αυτός ο χώρος γίνεται το σπίτι μιας αιώνιας αφιέρωσης. Αυτοί οι στίχοι είναι γραμμένοι για την Άννα, για τη φωνή της που με συντροφεύει σαν γλυκός αντίλαλος, για το χαμόγελό της που φωτίζει τις μέρες μου. Είναι η μούσα, η πηγή κάθε μελωδίας, το φως που χορεύει στα σκοτάδια. Αυτό το έργο είναι δικό της, ένας ύμνος που θα αντηχεί σε κάθε καρδιοχτύπι.
Κωνσταντίνος